رفیعه رازبانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت کارآفرینی دانشگاه تهران

طی چند دهه گذشته تصور بر این بوده است که جوانان باید پس از خاتمه دوران تحصیل به استخدام یکی از بخش های دولتی یا خصوصی درمی آیند و چنانچه امکان جذب آنها در نهادهای مذکور میسر نگردد، با وجود توان بالقوه و تجربیات آموزشی، به ناچار بیکار مانده و یا بصورت روز مزد امرار معاش خواهندکرد. متاسفانه نظام آموزشی در کشورمان به ویژه در مقطع متوسطه بیشتر بر انتقال اطلاعات نظری در حیطه علوم مختلف به دانش آموزان متمرکز بوده و کمتر خود را درگیر آموزش مهارتهای کسب وکار و پرورش روحیه کارآفرینی در میان دانش آموزان نموده است که فقدان این رویکرد بیش از هر چیز ناشی از عدم شناخت ویژگی های کارآفرینانه، محیط بازار و زیرساختهای مناسب برای پرورش کارآفرینی می باشد. قبل از سال 1990 وسعت دامنه و عمق اصلاحات در آموزش دوره متوسطه در سراسر جهان در راستای کمک به بهبود کیفیت بوده است. آموزش پایه، هنوز در بسیاری از کشورهای در حال توسعه به جای داشتن یک برنامه واقعی، بیشتر در حد لفاظی و شعار است. امروزه بسیاری از دانش آموزان سراسر دنیا احساس می کنند که ساختارهای آموزش سنتی و بسیاری از شیوه های مرتبط با آنها دیگر به کار نمی آیند. دانش آموزان نمی توانند ارتباط بین آموزش آکادمیک و توسعه اقتصادی و اجتماعی پیرامون خود را تشخیص دهند. توسعه کارآفرینی و به تبع آن توسعه اقتصادی مستلزم به کارگیری شیوه های نوین آموزش نوجوانان می باشد. دانش آموزان امروز بیشتر از برنامه های عملی و انگیزاننده که به آنها مهارتهای زندگی و کسب وکار را می آموزد، استقبال می کنند تا اینکه بخواهند روشهای مختلف کسب وکار یا سایر علوم را در قالب کتاب و کلاس بیاموزند. آموزش کارآفرینانه ریشه در یک تئوری یادگیری نیرومند دارد که با افزایش دانش کسب وکار و ارتقای نگرشهای روانشناسانه کارآفرینان مانند اعتماد به نفس، کرامت فردی، خودسودمندی و... مقدمات رشد کارآفرینان را فراهم می نماید.

آموزش متوسطه، آموزش کارآفرینانه، توسعه کارآفرینی