نظر دهمرده - دکترا، اقتصاد، استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان
کیوان شاهقلیان - دکترا، مدیریت صنعتی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان
شیوا چاکررضا - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدا

تعداد و نوع فعالیتهای بهبود و بهسازی مدیریت که قابلیت بهره گیری بهتر و بیشتر از منابع مختلف (نیروی انسانی، زمان، ماشین آلات و...) را فراهم سازند و توسعه پایدار را به ارمغان بیاورند، در دهه گذشته به طور فزاینده ای افزایش داشته است. امروزه صنایع و سازمان ها خود را در معرض هجوم بی امان نظام های مشابه ایی می بینند که هر یک ادعاهای خیره کننده ای دارند. در این مقاله کوشیده شده است تا یک مدل ترکیبی برای انتخاب نظام بهبود مدیریت بهینه تحت محدودیتهای منابع ارائه گردد و کاربرد مدل با یک مثال نشان داده شود. این مدل در ابتدا، از تکنیک دلفی، جهت انتخاب نظام های بهبود مدیریت و از معیارهای کارت امتیازی متوازن(BSC) به عنوان معیارهای تصمیم گیری استفاده می کند. سپس روش تصمیم گیری آزمایشی و ارزیابی آزمایشگاهی(DEMATEL) را جهت تعیین و ترسیم روابط درونی بین معیارهای تصمیم گیری به کار می گیرد. در مرحله بعد، وزن معیارها از طریق فرآیند تحلیل شبکه(ANP) بدست می آیند. در نهایت، از برنامه ریزی آرمانی صفر و یک(ZOGP) برای بدست آوردن جواب بهینه ای که منطبق بر نیازها و محدودیت های منابع سازمان باشد استفاده می شود.

نظام بهبود مدیریت، توسعه پایدار، تصمیم گیری آزمایشی و ارزیابی آزمایشگاهی (DEMATEL)، فرآیند تحلیل شبکه(ANP)، برنامه ریزی آرمانی صفر و یک(ZOGP)