زهرا فیاضیان - دانشجوی کارشناسی ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، موسسه آموزش عالی علم و فناوری شمس، تبریز، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر حرکات اصلاحی بر سندرم متقاطع فوقانی ورزشکاران دوچرخه سوار بعملآمد. این مطالعه از نوع تحقیق نیمه تجربی با ماهیت کاربردی و به صورت مقطعی می باشد جامعه آماری اینپژوهش ورزشکاران دوچرخه سوار بود. غربالگری اولیه نمونه ها از طریق خط کش منعطف (r=0.93)، تصویربرداری، دستگاه چهارگوش دوگانه به کوشش محقق انجام شد. سپس 30 ورزشکار ماهر دوچرخه سوار، 21 –37 ساله که همزمان ناهنجاری های سر به جلو، شانه به جلو و کایفوز داشتند و داوطلب شرکت در این پژوهشبه مدت هشت هفته بودند انتخاب شدند. داوطلبان به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند.افراد گروه تجربی به انجام تمرین های اصلاحی جامع که در اینجا منظور از آن تمرین هایی است که به اصلاحهمزمان سه عارضه توجه دارد پرداختند. درحالیکه افراد گروه کنترل ضمن انجام فعالیت های روزمره خود هیچگونه فعالیت منظمی نداشتند. هرجلسه تمرین شامل گرم کردن (5-10 دقیقه)، برنامه تمرین تقویتی و کششی(20–60 دقیقه) و سرد کردن (5-10 دقیقه) بود. تمرین ها به صورت ایستگاهی اجرا و شدت آن برای آزمودنی هابراساس یافته های قبلی و آستانه تحمل پذیری افراد تنظیم شد. سرانجام در پایان 8 هفته تمرینات اصلاحی،یکبار دیگر تمامی آزمودنی ها به عنوان پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه تحلیل داده هایتحقیق از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج مربوط به داده ها نشان داد که حرکات اصلاحی بر سندرممتقاطع فوقانی (سر به جلو، کایفوز و شانه به جلو)، ورزشکاران دوچرخه سوار، تأثیر دارد و موجب کاهش میزان زاویه آن می شود.

سندرم متقاطع فوقانی، کایفوز، سر به جلو، شانه به جلو