علی بابایی راینی - دانشجوی دکتری، گروه مدیریت دولتی، واحد بین المللی قشم، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران.
کرم اله دانش فرد - استاد، گروه مدیریت دولتی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
ناصر میرسپاسی - استاد، گروه مدیریت دولتی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

امروزه توجه به توسعه منابع انسانی، از اولویت های ضروری هر سازمان به شمار می رود. در نظر گرفتن این ضرورت در ارتقای میزان اثربخشی سازمان ها حائز اهمیت است. از این رو ضروری است که ضمن مطالعه استراتژی های توسعه منابع انسانی، به ارائه الگویی مناسب که ضامن ارتقای اثربخشی سازمانی است پرداخته شود. این پژوهش با هدف طراحی مدل بومی برای سازمان های دولتی، تحول منابع انسانی را مورد ارزیابی قرار می دهد و به طراحی الگوی مناسب توسعه منابع انسانی در جهت ارتقا اثربخشی سازمان های دولتی می پردازد. در این پژوهش از روش تحقیق آمیخته کمی و کیفی به منظور تبیین مدل استفاده گردید. در بخش کیفی پژوهش، به منظور استخراج عوامل از تکنیک دلفی فازی با استفاده از روش نمونه گیری غیراحتمالی هدفمند توسط خبرگان استفاده شد. همچنین در بخش کمی، تعداد ۲۴۷ نفر شامل( مدیران، معاونین، روسای استانداری، فرمانداری ها و بخشداری ها و همچنین کارشناسان برنامه ریزی نوسازی و تحول اداری) به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه استفاده گردید. به منظور بررسی روایی سازه (روایی همگرا، تشخیصی و منطقی) و جهت سنجش پایایی ابزار تحقیق و برآورد مدل اندازه گیری پژوهش، از تحلیل عامل تاییدی استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل نهایی تحقیق مشتمل بر سه بعد اصلی: فردی (توسعه شایستگی، دانش و تسهیم اطلاعات، تعهد، اعتماد متقابل)، سازمانی( آموزش کارکنان، عدالت سازمانی، نظام جبران خدمات، شایسته سالاری، مدیریت استعداد) و محیطی (اقتصادی، سیاسی، فرهنگی-اجتماعی) می باشد.

اثربخشی, توسعه منابع انسانی, عوامل فردی, عوامل سازمانی, عوامل محیطی