وجیهه سروش - دانشجوی دکترای گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه
سمیه بختیاری - دانشجوی دکترای گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه

نصرالله مردانی و امل دنقل، شاعران متعهد و مبارزی هستند که در روزگاری پر از نابسامانی وآشوب می زیستند. جنگ و اوضاع آشفته ای که در ایران و مصر آن روزگار حاکم بود، باعث گرایش ایندو شاعر به سوی ادبیات پایداری شد و هنر خویش را وسیله ای برای مبارزه و پاسداری از سرزمینشانقراردادند. شرایط اجتماعی و سیاسی تقریبا یکسان موجب گردید که در سروده های آنها همانندی-های زیادی دیده شود. قلب دو شاعر لبریز از عشق به وطن بود؛ آنها در سروده های خود بر جنگ،استعمار بیگانگان، فزون خواهی دشمنان اشغالگر و ظلم و بی عدالتی حاکمان وقت شوریدند و اینروحیه اعتراضی و عصیانگر خویش را با بهره گیری از قهرمانان اسطوره ای در قالب شاعر حماسی بهمردم انتقال دادند و آنها را به همبستگی و مبارزه فراخواندند. این دو شاعر، به استفاده از نام اساطیر وقهرمانانی که به اشعارشان رنگ حماسه و تسلیم ناپذیری می بخشید، علاقه فراوان داشتند، یافته هایاین پژوهش نشان می دهد که بیشتر اساطیر به کاررفته در شعر مردانی، میراث گذشته ایرانیان واساطیر کهنی همچون: رستم، کاوه، آرش، افراسیاب، دیو و... است؛ اما در اشعار امل دنقل، علاوه براساطیر جاهلی و اسلامی، اساطیر یونان و روم باستان نیز نقش پررنگی دارند، وی با دیدی گسترده تربه اساطیر دیگر ملت ها نیز پرداخته است.

اسطوره، نصرالله مردانی، امل دنقل