اله کرم عباسی - دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
محبوبه خراسانی - دانشیار زبان و ادبیات فارسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

ادبیات پایداری، شاخه ای از ادبیات است که در زمان سلطه استعمار یا پس از آن، با هدف نشاندادن مقاومت آزادگان در سطح فردی و ملی ظهور کرده است. در حوزه اندیشه سیاسی، مقابله بااستعمار دارای ارزش است و از مهمترین مولفه های این ادبیات، تقابل شخصیت ها و موضوعاتی استکه استعمارزده رنج کشیده را در مقابل استعمارگر نشان می دهد. مصریان و به ویژه کشاورزان مصری درانقلاب ۱۹۱۹ این مقابله را آغاز کردند و این مقابله در آثار شاعران و نویسندگان آن سامان تبلوریافت. چنانکه نجیب محفوظ در یکی از شناخته ترین آثار داستانی مصر، به این موضوع پرداخته و ازدرد جامعه استعمارزد خویش غافل نمانده است. نگارندگان در پژوهش حاضر نیز، برای پاسخ به اینپرسش که مولفه های ادبیات پایداری تا چه اندازه در رمان بین القصرین نمود دارند، به تحلیل این اثرپرداخته اند این پژوهش به شیوه تحلیل محتوایی انجام شده است و یافته های آن حکایت از این داردکه هویت طلبی بن مایه اصلی این داستان به شمار می آید نویسنده تعریفی جدید از هویت خود شرقیدر مقابل دیگری غربی به دست داده است و با بیان و ارزیابی مفاهیم بنیادین پایداری و مقاومت؛یعنی فقر، ذلت و خواری استعمارزده، آزادی خواهی و استعمارستیزی، در پی نشان دادن تقابل میاناستعمارگر و استعمارزده بوده است.

ادبیات پایداری، نجیب محفوظ، بین القصرین، مقاومت و استعمارستیزی