حدود یک سوم خشکی های کره زمین را نواحی خشک و نیمه خشک فرا گرفته است. در نواحی خشک و نیمه خشک منابع آب و خاک محدود بوده و در عین حال جمعیت نسبتا زیادی در این نواحی
زندگی می کنند. در ایران اقلیم فراخشک با وسعت ۵۷۳۸۸۴ کیلومتر مربع یعنی ۳۵/۵ درصد بزرگترین سطح از کشور و همچنین اقلیم خشک مساحتی حدود ۷۲۵۶۲ کیلومتر مربع یعنی ۲۹/۱۲ از مناطق کشور را فراگرفته است. ویژگی اصلی مناطق خشک و فراخشک کمبود بارش است. اغلب شهرهای بزرگ ایران در مناطقی واقعند که دسترسی آنها به منابع آبهای سطحی کم بوده و نیز زمان و محل ریزش نزولات جوی با نیازهای کشاورزی که مصرف کننده اصلی آب است مطابقت ندارد. ذخائر برفی در حوزه های کوهستانی از منابع آب مهم و قابل اطمینان کشور است، که شناخت دقیق کمیت این منابع به لحاظ ارزش روزافزون آب شیرین و هم به واسطه بهره برداری از منابع آب ضروری است. طبق بررسی های بعمل آمده حدود ۶۰ درصد آبهای سطحی و ۵۷ درصد آبهای زیرزمینی کشور در مناطق برفگیر جریان دارند (رایگانی، ۱۳۸۴). بارش برف می تواند تفاوتهایی را در ساختار و شرایط کلیماتولوژیکی، هیدرولوژیکی، ژئومورفولوژیکی و اکولوژیکی حوزه های آبخیز ایجاد نماید.