رشد روز افزون جمعیت، ارتقاء سطح فرهنگ و بهداشت عمومی، توسعه زمین های کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان، گسترش صنایع، ازدیاد خسارات ناشی از سیل و
محدودیت های کیفی و افزایش آلودگی منابع آب در بسیاری از کشورها، تامین آب مطمئن را به یکی از چالش های اساسی قرن حاضرتبدیل نموده است. طبیعی است که چنین معضلاتی بیشتر
دامن گیر کشورهایی خواهد شد که بیش از سایرین با کمبود منابع آب روبه رو هستند. بنابراین در چنین کشورهایی حفظ کلیه منابع آب از اهمیت بالایی برخوردار است و این امر نیز تنها در قالب “مدیریت یکپارچه منابع آب” قابل اجرا خواهد بود. روال عمومی مدیریت و سیاست گزاری منابع آب در سطح جهان تا آغاز دهه ۱۹۸۰ ، تنهادر پی عرضه آب بیش تر با هدف تامین تقاضای جمعیت رو به رشد بود. بر اساس این رویکرد، مبنای توسعه منابع آب همواره تک منظوره و فقط به دنبال کنترل فیزیکی آن در جهت تامین منافع اقتصادی بود و به مسائل اجتماعی و زیست محیطی و پیچیدگی ها و برهم کنش آن ها توجهی نداشت. علاوه بر این ، به ندرت از مشارکت مردم در فرایندهای تصمیم گیری در مورد مصارف آباستفاده می شد. این رویکرد آثار نامطلوب و گاه جبران ناپذیری را بر اکوسیستم و جوامع تحمیل می نمود. از این رو رفته رفته جامعه جهانی را به واکنش و اتخاذ نگرشی جدید نسبت به مدیریت بخش آب وادار کرد؛به طوری که طی ۳۰ سال اخیر،ضرورت جامع نگری به این مساله، درک و منجر به تشکیل الگوی جدیدی از مدیریت شدکه “مدیریت یکپارچه منابع آب” از مظاهر آن به شمار می رود.
به بیان ساده جامع نگری در مدیریت منابع آب، بدین معناست که می بایست مسائل اقتصادی، زیست محیطی، فنی و اجتماعی و فراتر از همه تضمین پایداری منابع مذکور برای نسل های آتی در برنامه ریزی ها و تصمیم گیری ها، مورد توجه قرار داده شود. بر این اساس مدیریت یکپارچه منابع آب که مفهومی تجربی و مبتنی بر تجربه جامعه مصرف کننده می باشد،شکل گرفت.سابقه مفهوم مدیریت یکپارچه منابع آب به نخستین کنفرانس جهانی آب در ماردل پلاتا در آرژانتین ( ۱۹۷۷ ) باز می گردد. با این وجود در عمل پس از “اجلاس سران زمین” در باب توسعه پایدار (ریودوژانیرو در سال ۱۹۹۲ ) بود که پیاده سازی آن، موضوع مباحثات وسیع قرار گرفت؛ به گونه ای که در حال حاضر به طور گسترده مورد توجه مدیران ، تصمیم گیران و سیاست مداران در سراسر جهان واقع شده است. در این رابطه نمایندگان دولت های ۱۰۰ کشور جهاندر کنفرانس بین المللی آب و محیط زیست در دوبلین ۳(ژانویه ۱۹۹۲ )، بر سر اصولی به توافق رسیدند که به “اصول دوبلین” مشهور شد.