عیسی ابراهیم زاده - (استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه سیستان و بلوچستان)
جمیل قادرمزی - (دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه یزد)

اصولا برنامه­ریزی کاربری­اراضی، هسته­اصلی­ برنامه­ریزی شهری می باشد و ارزیابی و              سامان دهی­فضایی- مکانی کاربری­ها و عملکرد­های شهری، یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین محور­های توسعه پایدار شهری می باشد. به طور ویژه پایداری کاربری مسکونی به عنوان مهم ترین کاربری شهری، نقشی اساسی را در توسعه پایدار شهری ایفا می نماید. در این پژوهش با هدف ارزیابی کمی و کیفی کاربری اراضی شهری و با تاکید بر پایداری و تقویت کاربری مسکونی، شهر دهگلان مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و بر این اساس ابتدا به ارزیابی کمی­ و کیفی کاربری­های شهر دهگلان پرداخته و سپس به طور خاص به ارزیابی کمی شاخص­های کاربری مسکونی­با بهره­گیری از طرح تفصیلی شهر و مطلاعات میدانی نگارندگان، اقدام شد. جهت ارزیابی کیفی و بررسی سازگاری کاربری مسکونی با سایر کاربری­ها از نرم­فزارARC GIS و از مدل Distance استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل یافته­ها بیانگر آن است که کمبود سرانه در اکثر کاربری­ها وجود دارد و به ویزه کاربری مسکونی با کمبود ۱۵.۱ متر مربع مواجه می باشد. محلات مسکونی شهر از لحاظ چگونگی استقرار کاربری­ها تفاوت چشم­گیری را نشان می­دهند. به طوری که در اکثر محلات مسکونی به علت وجود کاربری ناسازگار یا به علت عدم وجود کاربری­هایی که کاربری مسکونی به آن وابسته می باشد، عدم سازگاری کاربری مسکونی مشاهده می­گردد.  

ارزیابی کمی و کیفی, کاربری اراضی شهری, پایداری کاربری مسکونی, دهگلان