سید هدایت الله داورپناه - دانشجوی دانشگاه اصفهان
رضا هویدا - دانشگاه اصفهان

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین ساختار سازمانی و قابلیت یادگیری سازمانی در دانشگاه اصفهان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان اداری معاونت های (اداری و مالی، فرهنگی و دانشجویی، پژوهشی، آموزشی) دانشگاه اصفهان به تعداد ۳۴۴ نفر در سال ۹۵-۱۳۹۴ بود. حجم نمونه پژوهش با استفاده از جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰)، به تعداد ۱۸۲ نفر تعیین گردید. روش نمونه گیری، تصادفی متناسب با حجم بود. برای جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه استفاده شد: ساختار سازمانی محقق ساخته بر اساس پرسشنامه ساختار سازمانی رابینز (۱۹۸۷) و چن و هوانگ (۲۰۰۷)؛ پرسشنامه قابلیت یادگیری سازمانی چیوا و همکاران (۲۰۰۷) بود. تجزیه وتحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی صورت گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که ساختار سازمانی با قابلیت یادگیری سازمانی و مولفه های آن رابطه منفی و معناداری دارد. علاوه بر این نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که ساختار سازمانی و ابعاد آن قادر به پیش بینی قابلیت یادگیری سازمانی می باشند (۰۵/۰ ≥P). همچنین نتایج آزمون t و تحلیل واریانس نشان داد بین ادراک کارکنان از ساختار سازمانی بر اساس ویژگی های جمعیت شناختی به جزء سابقه خدمت تفاوت معناداری وجود ندارد (۰۵/۰≤P)؛ و بین قابلیت یادگیری سازمانی بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی به جزء جنسیت تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰ ≥P).  

ساختار سازمانی, قابلیت یادگیری سازمانی, کارکنان اداری, دانشگاه اصفهان