سید هدایت الله داور پناه - دانشجوی دکتری مدیریت آموزش عالی، دانشگاه اصفهان،ایران
رضا هویدا - دانشیار، گروه علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین قابلیت یادگیری سازمانی و بی تفاوتی سازمانی در دانشگاه اصفهان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان اداری معاونت های (اداری و مالی، فرهنگی و دانشجویی، پژوهشی، آموزشی) دانشگاه اصفهان به تعداد ۳۴۴ نفر در سال ۹۵-۱۳۹۴ بود. حجم نمونه پژوهش با استفاده از جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰)، به تعداد ۱۸۲ نفر تعیین گردید. روش نمونه گیری، تصادفی متناسب با حجم بود. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه قابلیت یادگیری سازمانی چیوا و همکاران (۲۰۰۷)؛ پرسشنامه بی تفاوتی سازمانی دانایی فرد و همکاران (۱۳۸۹)، بود. یافته های پژوهش نشان داد که قابلیت یادگیری سازمانی با بی تفاوتی سازمانی و ابعاد آن به جزء بعد بی تفاوتی نسبت به ارباب رجوع رابطه منفی و معناداری دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مولفه های قابلیت یادگیری سازمانی به جزء مولفه ریسک قادر به پیش بینی بی تفاوتی سازمانی کارکنان می باشند (۰۵/۰ ≥P). همچنین نتایج آزمون t و تحلیل واریانس نشان داد بین بی تفاوتی سازمانی بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی به جزء سن تفاوت معناداری وجود ندارد (۰۵/۰ ≤ )؛ و بین قابلیت یادگیری سازمانی بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی به جزء جنسیت تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰ ≥P).  

قابلیت یادگیری سازمانی, بی تفاوتی سازمانی, کارکنان, دانشگاه اصفهان