مهدی زکوی - استادیار، گروه حقوق دانشگاه پیام نور،تهران، ایران
محمد ابراهیم شمس ناتری - دانشیار دانشگاه تهران

آب سرچشمه حیات ، تولید ، کار و سازندگی است و بعنوان محور و یکی از شاخص ترین فاکتورهای توسعه یافتگی شناخته شده است .امروزه یکی از مولفه های قدرت سیاسی و امنیت نظامی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی کشورها وابسته به امنیت آبی می باشد. جرایم علیه منابع آب به اقداماتی اطلاق می شود که تحت شرایطی خاص ، به آلودگی منابع آبی ، تجاوزات ، بهره برداری غیر مجاز و .... منتج می شود . اهمیت صیانت از منابع آب از این جهت است که بطور مستقیم به سلامت « انسان ها » ارتباط دارد و به همین علت ضرورت حفاظت از منابع در قوانین مختلف داخلی ، منطقه ای و بین المللی منعکس شده است که در این مقاله تلاش شد با روش تفسیری-کیفی این قوانین مورد بررسی قرار گیرند و در پایان این نتیجه به دست آمد که به رغم اینکه سیاست گذاران ایران در جهت کنترل پدیده مجرمانه در حوزه آب از اندیشه های کیفری و در برخی اوقات غیرکیفری بهره جسته اما دیدگاه غالب فرا کیفری داشته و در نهایت به دلایل مختلف، هم در کنترل رفتارها و پدیده مجرمانه و هم در پاسخ ها توفیق زیادی نداشته است.

سیاست جنایی, منابع آب, محیط زیست, آلودگی, کنوانسیون