طوبی ثقتی - دانشجوی دکتری، گروه مشاوره، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
عبدالله شفیع آبادی - استاد مدعو گروه مشاوره، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.
منصور سودانی - استاد گروه مشاوره، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران.
مریم غلام زاده جفره - استادیار گروه مشاوره، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مشاوره گروهی به شیوه معنادرمانی با شناختی- رفتاری بر احساس تنهایی و امید به زندگی دانشجویان مبتلا به اختلال افسردگی انجام پذیرفت. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و آزمون پیگیری بود. جامعه آماری ۷۵ نفر دانشجوی مراجعه کننده به مرکز مشاوره که اختلال افسردگی داشتند از بین آن­ها ۴۵ نفر که علاوه بر معیارهای ورود نمرات آن ها در آزمون احساس تنهایی (۱۹۸۰ Russell,) و افسردگی (Beck, ۱۹۹۶) بالاتر و در آزمون امید به زندگی (Miller, ۱۹۸۸) پایین­تر بود به شیوه تصادفی در سه گروه ۱۵ نفری تخصیص یافتند. گروه های آزمون مشاوره گروهی معنادرمانی و شناختی- رفتاری را دریافت نمودند. پس از اتمام دوره­ درمانی پس آزمون انجام و یک­ماه پس آن، آزمون پیگیری اجرا گردید. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه­های آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد (۰۰۰۱/۰ >P). هر دو شیوه درمانی موثر بوده و این نتیجه تا مرحله پیگیری تداوم داشت. مقایسه گروه­های درمانی بیانگر تاثیر یکسان مشاوره گروهی در کاهش احساس تنهایی و امید به زندگی می­باشد. مشاوره گروهی به شیوه معنادرمانی و شناختی-رفتاری می­تواند به عنوان یک روش روان­شناختی موثر موجب کاهش احساس تنهایی و افزایش امید به زندگی مبتلایان به اختلال افسردگی باشد.

مشاوره گروهی معنادرمانی, شناختی- رفتاری, احساس تنهایی, امید به زندگی, دانشجویان