رسول علیخانی - دانشجوی دکتری گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران
اکبر فلاح - استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران
محمد علی خیراللهی - استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل،ایران.

طبق ادبیات فقهی حق حاکمیت تنها از آن خدا و رسول و معصومین(ع) می باشد؛که درعصر غیبت بواسطه فقهاء استمرار می یابد و این جایگاه واثبات حکومت در فقه، برخاسته از یک نیاز اجتماعی در قبال عملکرد فقه درحوزه حکومت داری است؛ این نوع حکومت، حکومت عدل است؛که باعث تقویت شدن احکام اسلامی وبرتری حق ودرنهایت باعث تحقق یافتن عدالت درجامعه خواهد شد. دراندیشه های سیاسی غربی ربوبیت تشریعی خداوند انکار می شود و منشا مشروعیت حکومت ها قراردادهای اجتماعی تعیین است. در این نوع دیدگاه ها،حکومت، امری عرفی است که دین و شریعت حق دخالت در آن را نداشته و خود را ازساحت های سیاسی کنار می کشد. علوم سیاسی هم بر اساس مبنای فوق شکل گرفته است و گزاره های حاکم بر آن هم از این مبنا تبعیت می نماید. اما در اندیشه سیاسی فقهی،ربوبیت تشریعی الهی شامل همه شوون اجتماعی جوامع از جمله حاکمیت می شود. بنابراین لازم است گزاره ها و مسائل سیاسی بنا بر مبنای نصب الهی تطبیق گردد.

نصب حاکم, گونه های مشروعیت, حکومت اسلامی, فقه