ارزیابی شاخص های رشد دو رقم اصلاح شده و بومی برنج (Oryza sativa L.) در مدیریت های مختلف آبیاری

به منظور تعیین اثر مدیریت های مختلف آبیاری بر شاخص های رشد برنج، پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار با دو عامل آبیاری در چهار سطح و رقم در دو سطح در مزرعه تحقیقاتی معاونت موسسه تحقیقات برنج کشور (آمل) در سال ۱۳۹۰ به اجرا درآمد. تیمارها شامل تناوب خشکی و رطوبت (AWD)، کشت نیمه خشک (SDC)، ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت (SWD) و روش سنتی (TI) و دو رقم بومی طارم محلی و اصلاح شده فجر بودند. با اندازه گیری وزن خشک و سطح برگ در طی هفت نوبت نمونه برداری در طول رشد برنج، روند تغییرات شاخص های رشد به روش تابعی نسبت به روز پس از نشاکاری رسم شد. نتایج نشان داد تیمار TIبا میانگین ۷۶۹۴ کیلوگرم بیش-ترین مقدار عملکرد شلتوک را داشته و مدیریت های AWD با میانگین ۷۰۵۶ کیلوگرم و SDC با میانگین ۸/۶۸۵۶ کیلوگرم و SWD با میانگین ۷/۶۳۵۸ کیلوگرم به ترتیب کم ترین مقدار عملکرد شلتوک در هکتار را به خود اختصاص دادند. بیشترین شاخص سطح برگ در رقم طارم محلی به مقدار ۶/۴ در تناوب خشکی و رطوبت و کم ترین آن به مقدار ۹۹/۲ در ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت بدست آمد. ولی در رقم فجر بیشترین مقدار شاخص سطح برگ (۶/۵) در آبیاری سنتی و کم ترین مقدار آن (۱/۴) مربوط به تناوب خشکی و رطوبت بودند. بنابراین با توجه به حداکثر شاخص سطح برگ، سرعت جذب خالص در طارم محلی و فجر می توان مدیریت های آبیاری AWD و SDC را بکار گرفت.

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: برنج ، مدیریت های مختلف آبیاری ، ماده خشک ، شاخص سطح برگ