الهه نامدار - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه فردوسی مشهد
جعفر طاهری - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه فردوسی مشهد

منطقه گرایی ، دیدگاهی تحلیلی است که بر حفظ و تداوم خصوصیات و ویژگی های برجسته مکان تاکید داشته و دارای نوعی فلسفه ی ارجاعی در برقراری تعامل و هماهنگی میان مردم، دست ساخته های آنها و طبیعت به شمار میرود. مهارت در فراگیری و به کار گیری خصوصیات نظام نهفته در طبیعت و سرایت آن به درون آموخته های انسانی سرآغاز پیدایش گرایشی است که پایه های آن را از گذشته می توان مشاهده کرد که امروزه نتیجه این آموخته ها در غالب علم ” بیونیک ” بیان می گردد. بشراز همان اوایل سعی داشته برای ساخت وسایل مورد نیاز خود و طراحی مکان ها از طبیعت و محیط زیست پیرامون خود الهام گیرد. طبیعت راه حل های زیادی در جهت انطباق پذیری با ویژگی های منطقه ای دارد که در اختیار انسان می گذارد و همچنین در معماری قابل اجرا است و می تواند به حفظ و ماندگاری مکان هایی متناسب با منطقه کمک کند.این نوشتار بر مبنای روش تحلیلی -توصیفی است و از شیوه ی اسنادی استفاده شده است . این مقاله سعی دارد موضوع معماری بیونیک را از دیدگاه منطقه گرایی و چگونگی تطبیق عوامل طبیعی با ویژگی های محیط بررسی نماید. و این دیدگاه را القا کند که با وجود آنکه معماری بیونیک گسترش یافته و در همه نقاط دنیا تلاش برای استفاده از آن رو به افزایش است اما به صورت کاربردی به آن توجه نمی شود و متناسب با هر منطقه ای ایجاد نمی شود. بررسی ها نشان می دهد باید به صورت کاربردی از آن استفاده کرد و ویژگی های هر منطقه ماننده اقلیم ، مصالح و زمینه را در نظر گرفت . در نهایت معماری بیونیک با حفظ ویژگی های منطقه ای می تواند پاسخگو به نیاز ها باشد و ساختمان هایی کار امد را به ارمغان اورد که با محیط طبیعی خود سازگار هستند.

بیونیک ، بیومیمتیک ، منطقه گرایی ، محیط طبیعی ، مکان