روسانا حق جو

شهر الکترونیک عبارت است از امکان دسترسی الکترونیک شهروندان به صورت شبانه روزی و هفت روز هفته به ادارات، اماکن درون شهری و دستیابی به اطلاعات مختلف مورد نیاز و برخورداری از خدمات و تسهیلات شهری و انجام امور اداری، بانکی، خدماتی و رفاهی به شیوه ای که با ثبات، قابل اطمینان، امن و محرمانه و در عین حال همراه با کاهش هزینه و صرف زمان و کیفیت بالا باشد. چنین مفهومی که در پی پیشرفت فناوری ارتباطات و اطلاعات متولد شده است میتواند اثری دوگانه و متناقص بر توسعه پایدار شهرها باشد. از یک سو به دلایلی چون کاهش ترافیک و در پی آن کاهش آلودگی هوا و کاهش مصرف انرژی، افزایش و برابری دسترسی عموم مردم به خدمات شهری، صرفه جویی در زمان و انرژی و مانند آنها توسعه پایدار شهری را تقویت مینماید و از سوی دیگر به دلایلی چون کاهش تعاملات اجتماعی از طریق کاهش روابط رو در رو و مانند آن بعد اجتماعی توسعه پایدار را تهدید میکند. این مقاله میکوشد پس از معرفی مفاهیم بنیادین چون شهر الکترونیک و شهروند الکترونیک، این اثرگذاری دوگانه را در شهرهای ایران شناسایی کند. برای دسترسی به این هدف، این مقاله نخست مبانی نظری مرتبط با دو مفهوم اصلی توسعه پایدار و شهر الکترونیک را معرفی خواهد کرد و سپس با مرور تجربیات خارجی و داخلی ایجاد شهر الکترونیک فرصتها و تهدیدهای استقرار آن را برای توسعه پایدار شهرهای ایران معرفی کند. دستاورد نهایی این مقاله معرفی فرصتها تهدیدات ناشی ازاستقرار شهر های الکترونیک در ایران خواهد بود.

شهر الکترونیک، توسعه پایدار، شهروند الکترونیک، شهرهای ایران