وحید الله جمال - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه بین المللی امام خمینی )ره(، قزوین، ایران
عبدالعلی آل بویه لنگرودی - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران

ادبیات پایداری، ماهیت روشن گرایانه و آرمان خواهانه دارد که بیشتر به تصویرگری نظام سلطه و نیروی های متجاوز می پردازد. این ادبیات در واقع نوعی حماسه جمعی است که شاعر با بهره وری از آن به ستایش ازشخصیت ها و گروه های ضد استبدادی می پردازد. پژوهش حاضر بر آن است تا شعر پایداری محمود درویش و قهار عاصی را در مجموعه های شعری «تعتذر اما فعلت و کزهر اللوز او ابعد؛ تنها ولی همیشه و از آتش از ابریشم» مورد تحلیل و بررسی قرار دهد. با توجه به اینکه در اندیشه و شعر مقاومت آنان، وجوه مشترک زیادی دیده می شود؛ لذا بررسی این پژوهش با تکیه بر اصول و قواعد مکتب تطبیقی آمریکایی و بهره گیری ازروش تحلیلی - توصیفی – و با رویکرد تطبیقی و تحلیل محتوا انجام شده است. بررسی نشان می دهد که آزادی، بسیج مردم برای دفاع از وطن، ستایش از رزمندگان، الگوهای مقاومت، پاسداری از زبان و بازتاب دردو اندوه آوارگان جنگ برجسته ترین مضامین پایداری این دو شاعر متعهد را شکل می دهد. محمود درویش بیشتر نیروهای اشغالگر را مسبب بدبختی و آوارگی مردمش می داند، در صورتیکه قهار عاصی علاوه بر نیروهایاشغالگر دستگاه های سیاسی داخلی را نیز مقصر می داند. عاصی نسبت به درویش در سروده هایش از واژگان مانوس و ساده کار گرفته است و همچنان سبک شعری آنان به دلیل اختلافات زبانی و فکری متفاوت می باشد.

ادبیات تطبیقی، شعر پایداری عربی و فارسی، محمود درویش، قهار عاصی