محمد عباس زاده
لیلا مقتدایی

در هزاره سوم میلادی، از متولیان دانش، انتظار می رود با برخورداری از سرمایه اجتماعی مخصوصا در عرصه دانشگاهی، ضمن خلق دانش های جدید به عنوان سرمایه های پنهان، در جهت ترفیع مشکلات جامعه، نقش فعالی را ایفا  نمایند. بر این اساس، مقاله حاضر با هدف تعیین میزان دانش آفرینی در دانشگاه اصفهان، در نظر دارد از منظر جامعه شناختی، تاثیر سرمایه اجتماعی بر دانش آفرینی را تحلیل نماید. روش تحقیق، پیمایشی بوده و جامعه آماری پژوهش حاضر در برگیرنده  اعضای هیات علمی دانشگاه اصفهان به تعداد۴۷۶ (سال۱۳۸۷) نفر می باشد که از این تعداد، ۱۴۲ نفر بر اساس فرمول کوکران  و به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب گشته اند.  روش آماری مورد استفاده،  شامل رگرسیون چندمتغیره و تحلیل مسیر بوده و برای محاسبه ضرایب مسیر، از برآوردهای روش لیزرل استفاده گردیده است. کلیه آمارها و اطلاعات تحقیق حاضر(بدست آمده از پرسشنامه) ، از طریق نرم افزار Spss۱۷ ، صورت پذیرفته است.  نتایج تحقیق، حاکی از آن است که بین دانش آفرینی و سرمایه اجتماعی رابطه معنی داری وجود دارد. این امر نشان می دهد که اگر بر سرمایه اجتماعی استادان افزوده شود، در این صورت، سطح دانش آفرینی نیز ارتقا خواهد یافت. نهایت امر اینکه، توان متغیرهای مستقل مورد استفاده در تبیین واریانس متغیر وابسته(دانش آفرینی)، ۱۹ درصد بوده است. مابقی، مربوط به تاثیر سایر متغیرها بوده که در تحقیق حاضر به آنها پرداخت نگردیده است.

سرمایه اجتماعی, دانش آفرینی, اعتماد اجتماعی, شبکه های اجتماعی, مشارکت علمی, جامعه پذیری, بیرونی سازی, ترکیب, درونی شدن