روح اله احمدی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی سیاسی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز
جهانبخش ایزدی - استادیار دانشکده علوم سیاسی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز

عرفانهای نوظهور مفهومی است که مانند تمام مفاهیم حوزه علوم انسانی دارای تعریف مشخص و متقنی نیست اما در مقام تعریف کلی می توان گفت عرفانهای نوظهور به گروههای معنویت گرایی که بعد از ۱۸۰۰ میلادی به خصوص دهه ۱۹۶۰ میلادی به بعد، مبتنی بر مولفه های مدرنیته بالاخص اومانیسم، سکولاریسم، عقلانیت ابزاری و غیره شکل گرفته و داعیه به سعادت رساندن و شاد کردن انسان معاصر به شیوه های انفسی دارند ، اطلاق می شود. با توجه به اینکه یک چالش بنیادین بین هویتهای ایجابی این معنویت های مدرن با هویت اسلامی-ایرانی کشور و در واقع انقلاب اسلامی وجود دارد، عدم درک صحیح و شناخت این پدیده می تواند تبعاتی را متوجه آینده ی انقلاب اسلامی خواهد نمود، چرا که معنویت های نوپدید برگرفته از مبانی نظام لیبرال دموکراسی با حرکتی نرم و خزنده به دنبال عرفی (سکولار) نمودن معنویت می باشند که بالتبع در مخالفت صریح با معنویت الهی منبعث از اسلام ناب و انقلاب اسلامی می باشد، رشد و نفوذ این گروهها در بلندمدت با توجه به انحرافی که ناآگاهانه در ذهن مخاطب از معنویت ایجاد می کند ، می تواند هویت افراد را تحت تاثیر قرار داده و باورهای دینی را خدشه دار نماید، به همین دلیل شناخت و مدیریت آن لازم و تنها در پرتو بصیرت صورت می گیرد. این مقاله برای نشان دادن پیامدهای معنویت های نوپدید در مستحیل کردن هویت الهی و ایرانی انقلاب اسلامی (هدف) می باشد و از شیوه ی توصیف و تحلیل، بهره می برد(روش).

هویت دینی, معنویت نوپدید, جنبش های نوپدید, قدرت نرم