فاطمه زهرا کریمی فیروزجایی - دانشجوی کارشناسی علوم تربیتی، گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، مرکز حضرت فاطمه زهرا قائمشهر، مازندران
مهدی هدایتی امیردهی - کارشناس علوم تربیتی، گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، مرکز شهید رجایی بابل، مازندران
کمیل ابراهیم پور درازکلا - کارشناس علوم تربیتی، گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، مرکز شهید رجایی بابل، مازندران
سجاد شعبان زاده حاجی - کارشناس علوم تربیتی، گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، مرکز شهید رجایی بابل، مازندران

امروزه ما در دنیایی زندگی می کنیم که ناگزیر از ارتباط و برخورد با دیگران هستیم، آنچه مسلم است این است که هیچ کس قادر نیست بدون کمک و مساعدت و ارتباط با دیگران، نیازهای معمولی خود را برطرف سازد. حال سوالی که اینجا مطرح می شود این است که چگونه باید با دیگران ارتباط برقرار کنیم و جهت افزایش این ارتباط چه کارهایی باید انجام دهیم یا اینکه چه کارهایی نباید انجام دهیم. آموزش این روابط از دوران کودکی و قبل از ورود به مدرسه باید توسط والدین به آن ها داده شود. دوران کودکی و نوجوانی سنین بسیار حساسی است که باعث شکل گیری شخصیت افراد می شود. آنها در این سنین یاد می گیرند چگونه در جامعه در کنار دیگران زندگی کنند و با آنها رابطه داشته باشند و نیازهای خود را برآورده سازند؛ اما اگر در این دوران مهارت های لازم را فرا نگیرند در آینده نمی توانند افراد موفقی باشند. یکی از راه های فراگیری این مهارت ها بازی کردن است. کودک در خلال بازی نه تنها روحیه شادابی پیدا می کند، بلکه مهارت های اجتماعی را نیز می آموزد. نیمه دوم سده بیستم با رشد فناوری های اطلاعاتی و ارتباطاتی و در اثر ورود رایانه و اینترنت به عرصه ی اجتماع تحولات چشمگیری در ابعاد مختلف زندگی انسان امروزی به وجود آمده است و هم اکنون به چنان شتابی رسیده است که تمامی ساختارهای علمی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی را در سرتاسر دنیا با تغییر شگرف مواجه کرده است. با اینحال در پی پیشرفت فناوری و عمومی شدن ابزارهای الکترونیکی مانند رایانه، بازی های یپیشرفته تری رواج یافته اند. یکی از این بازی ها، بازی رایانه ای است که انجام آن مستلزم پردازش سریع اطلاعات و ارائه پاسخ های منطقی و فوق-العاده سریع است. بازی های رایانه ای به عنوان یک پدیده ی اجتماعی درکنار سایر رسانه های صوتی و تصویری در دنیای امروز به دلیل رشد چشمگیر فناوری های ارتباطی، طی سال های اخیر با کشش و جاذبه ای حیرت انگیز، عمده ترین مخاطبان خود را از میان کودکان و نوجوانان انتخاب می کند و نه تنها بخش قابل توجهی از اوقات فراغت این قشر را به خود اختصاص داده بلکه به نظر می رسد حتی اوقاتی را که آنان باید به انجام تکالیف درسی یا حضور در جمع خانواده اختصاص دهند نیز پوشش داده است. لذا توجه به این امر مهم باید بیش از پیش مورد توجه و بازنگری قرار گیرد.

آموزش، بازی رایانه ای، برخط، مهارت اجتماعی، توانایی شناختی