نازیلا سهندپور - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی
یاسمن جعفری - کارشناسی روانشناسی مجموعه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قائمشهر

تشخیص سرطان غالبا با اضطراب، نگرانی، ترس و عدم اعتماد به نتیجه درمان همراه است و از سویی درمان جدی آن هم منجر به تغییرات ظاهری، ناراحتی های جسمی و روحی در مبتلایان به سرطان می شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی آموزش خود هیپنوتیزم گروهی بر تاب آوری و امید به زندگی در بیماران تحت شیمی درمانی بود. این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنتر ل انجام شد. جامعه آماری کلیه بیماران تحت شیمی درمانی استان مازندران بود. نمونه های پژوهش ، به روش در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش ۱۰) نفر) و گروه کنترل(۱۰نفر) به طور تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای مورد استفاده دو پرسشنامه مقیاس تاب آوری کونر و دیویدسون" " Scale Resilience Davidson-Conner وامید به زندگی اشنایدر "Questionnaire Expectancy Life sʽSchneider" بود. مداخله به صورت آموزش خود هیپنوتیزم گروهی در ۴ جلسه ۶۰ دقیقه ای هفته ای دو بار در یکماه برگزار شد و آزمودنی ها در هر دو گروه پرسشنامه ها را در جلسه اول و آخر تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنوا با نرم افزارspss نسخه ۲۶ انجام گرفت. یافته ها نشان داد آموزش خود هیپنوتیزم گروهی سبب افزایش تاب آوری و امید به زندگی در بیماران مبتلا به سرطان می شود که تحت شیمی درمانی هستند. در نتیجه به کار گیری خود هیپنوتیزم می تواند به بیماران سرطانی تحت درمان از جهات مختلف، امید به زندگی و تاب آوری کمک نماید.

امید به زندگی، تاب آوری، خود هیپنوتیزم، شیمی درمانی .