زهرا قربانی قمبوانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مشاوره مدرسه، گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تیران، تیران، ایران
سیدهادی انصارالحسینی - استادیار، گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تیران،تیران،ایران
علیرضا شیرازی تهرانی - استادیار، گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تیران،تیران،ایران

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش خودکنترلی بر کفایت اجتماعی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول صورت پذیرفت. روش این پژوهش به صورت نیمه تجربی و از لحاظ هدف کاربردی بود که با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول مدارس دولتی شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ تشکیل دادند. حجم نمونه شامل ۴۰ نفر ۲۰) نفر برای هر یک از دو گروه آزمایش و کنترل) بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشهای چند مرحلهای انتخاب شدند و سپس در قالب گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت آموزش خودکنترلی قرار گرفتند. به منظور اندازهگیری متغیر پژوهش از پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۰) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آماری توصیفی و آمار استنباطی تحلیل کواریانس چند متغیره برای سنجش فرضیه ها استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین پیش آزمون با پس آزمون در کفایت اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد ( (p<۰/۰۵ و آموزش خودکنترلی باعث افزایش کفایت اجتماعی دانش آموزان شده است. باتوجه به اثربخشی آموزش خودکنترلی بر کفایت اجتماعی، از یافته های این پژوهش میتوان در جهت بهبود دو متغیر مذکور در دانش آموزان استفاده کرد.

خودکنترلی، کفایت اجتماعی، دانش آموزان.