علی حکمت - دانشجو کارشناسی ارشد مدیریت کسب و کار دانشگاه تهران، اصفهان

امروزه سازمان ها به خوبی دریافته اند که به منظور موفقیت در اقتصاد پیچیده جهانی و نیز ماندگاری در محیط رقابتی کسب و کار، به داشتن بهترین استعدادها نیاز دارند. همراه با درک نیاز به استخدام، توسعه و نگهداشت استعدادها، سازمان ها دریافته اند که استعدادها، منابعی بحرانی هستند که برای دستیابی به بهترین نتیجه ها، نیازمند مدیریت می باشند. در سال های اخیر در سازمان های ایرانی، بحث پرورش و توسعه نیروی انسانی در قالب های گوناگونی، نظیر شناسایی و پرورش استعدادها، جانشین پروری، مدیران آینده، مدیران سایه و ... مورد نظر قرار گرفته است. در همین زمینه انجام مطالعات و پژوهش های گوناگون کسب دارائی و بکارگیری تجربه های موفق سازمان های توسعه یافته از اهمیت به سزایی برخوردار است. تقاضای رو به افزایش کارفرمایان برای جذب نیروهای ماهر از سویی و تمایل کارکنان برای تصاحب و در اختیار گرفتن مشاغل با ارزش از سویی دیگر، باعث شده است که نبرد و مبارزه ای شکل بگیرد که باید آن را جنگ استعدادها بنامیم. در این نبرد، سازمان های موفق تلاش می نمایند که با بکارگیری رویه ها، برنامه ها و راهبردهای مناسب بتوانند استعدادهایی را که برای تداوم حیات شان ضروری هستند، جذب، توسعه و نگهداری نمایند. به این منظور، سازمان ها باید بدانند با چه نیازهایی در حال حاضر و در آینده رو به رو هستند تا بتوانند طبق آن، استعدادهای بالقوه و بالفعل را از میان کارکنان شناسایی کنند و به عبارت دیگر قادر باشند بر استعدادها مدیریت کنند.

سرمایه انسانی، توسعه پایدار، جانشین پروری، مدیریت توسعه، سرمایه فکری