مصطفی محمدیان - کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشگاه علوم پزشکی کرمان
ناصر هاشمی نژاد - استادیار گروه بهداشت حرفه ای، دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سمیه رحیمی مقدم - کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشگاه علوم پزشکی نیشابور
فاطمه امیری - دانشجوی کارشناسی روان-شناسی، دانشگاه فردوسی مشهد

مقدمه: بروز تنش های شغلی در حرفه ی مامایی می تواند باعث افزایش شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی و کاهش میزان بازدهی و کیفیت ارایه ی خدمات آن ها شود. لذا این پژوهش به منظور تعیین میزان شیوع علایم اختلالات اسکلتی-عضلانی در نواحی گوناگون بدن ماماها و بررسی ارتباط میان تنش شغلی و شیوع علایم اختلالات اسکلتی-عضلانی انجام گرفت. روش کار: جامعه ی مورد پژوهش این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی را تمام ماماهای شاغل در بیمارستان های دولتی و خصوصی شهر کرمان در سال ۱۳۹۰ تشکیل دادند. ۷۴ نفر از ماماها به روش سرشماری انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های استاندارد نوردیک و تنش شغلی آلتمایر استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی و مجذور خی) و نرم افزار SPSS نسخه ی ۱۶ تحلیل شدند. یافته ها: در این پژوهش ۴/۷۸ درصد افراد مورد بررسی، در ۱۲ماه گذشته حداقل در یک عضو بدن ناراحتی و یا درد را تجربه کرده اند که بیشترین فراوانی علایم اختلالات اسکلتی-عضلانی در سه عضو پاها ۲/۳۹ درصد (۲۹ نفر)، زانوها و کمر هر کدام ۱/۳۵ درصد (۲۶ نفر) دیده شد. هم چنین ارتباطمعنی داری بین اختلالات اسکلتی-عضلانی و تنش شغلی ماماها به دست آمد (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، احتمالا تنش های شغلی می توانند باعث تشدید عوارض جسمانی از جمله اختلالات اسکلتی-عضلانی شوند. هم چنین با توجه به شیوع بالای اختلالات اسکلتی-عضلانی بالا، برگزاری دوره های آموزشی در خصوص اتخاذ وضعیت های بدنی استاندارد حین انجام وظایف و اجتناب از وضعیت های بدنی نامناسب، حایز اهمیت هستند.

اختلالات اسکلتی-عضلانی, تنش, شغل, مامایی