رضا تهرانی - استادیار دانشکده ی مدیریت دانشگاه تهران
روح اله رهنما فلاورجانی - کارشناس ارشد مدیریت مالی دانشگاه تهران

به دلیل فرضیات محدود کننده ای که  مدل­های سنتی ارزیابی سهام به همراه دارند، در این مقاله برای ارزش گذاری سهام عادی از مدل سود باقیمانده ی حسابداری[۱] استفاده شده است. این مدل شکل تعدیل یافته ی مدل تنزیل سود تقسیمی[۲] ( ) است که در آن فرض وجود رابطه ی ثابت بین داده های حسابداری و سودهای تقسیمی آتی و سیاست تقسیم سود مشخص اعمال نمی گردد. در این مدل ارزش دفتری و عایدات نقش تعیین کننده ای ایفا می کنند.  مدل سود باقیمانده با ارزش دفتری (خالص دارایی ها ) آغاز می شود و تعدیل رو به بالا یا رو به پایین آن منعکس کننده ی سوددهی مورد انتظار آن دارایی ها است.  نسبت قیمت به عایدات(P/E) تابعی از تغییرات مورد انتظار در سوددهی آتی و نسبت قیمت به ارزش دفتری(P/B) تابعی از سطح مورد انتظار در سوددهی آتی است.بر اساس پیش بینی مدل فیرفیلد  (Fairfield, ۱۹۹۴)و نتایج به دست آمده در این پژوهش،P/B  همبستگی مثبتی با بازده حقوق صاحبان سهام آتی دارد و P/E با رشد عایدات همبستگی مثبتی دارد. شواهد تجربی نشان می دهند که ترکیبات مختلف P/B-P/E با الگوهای سوددهی آتی در ارتباط هستند. این نتایج موید مدل مورد استفاده می باشند. ۱-Residual income model ۲-Dividend discount model

قیمت به عایدات( P/E), قیمت به ارزش دفتری(P/B), بازده حقوق صاحبان سهام ( ), مدل سود باقیمانده