سمیرا حسین قربان - پژوهشکده علوم کامپیوتر، پژوهشگاه دانشهای بنیادی، تهران، ایران
بردیا حسام - پژوهشکده علوم کامپیوتر، پژوهشگاه دانشهای بنیادی، تهران، ایران
حمید سربازی آزاد - دانشکده مهندسی کامپیوتر دانشگاه صنعتی شریف، پژوهشکده علوم کامپیوتر، پژوهشگاه دانشهای بنیادی، تهران، ایران

همگامی، پدیده فیزیکی شگفت انگیزی است که میان مجموعه ای از گره های شبکه که دینامیک فردی دارند رخ می دهد. از آنجا که این پدیده در بسیاری از سامانه های مختلف از زیست شناسی گرفته تا مهندسی و حتی رفتار جمعی انسان مشاهده می شود، توجه زیادی را از وجوه مختلف به خود جلب کرده است. دینامیک این شبکه ها اغلب با مدل کوراموتو صورت بندی می شود که در عین سادگی، کارآمدی قابل قبولی دارد. پژوهش های بسیاری درباره نقش عوامل مختلف (از جمله ساختار شبکه، قدرت جفت شدگی و بسامدهای ذاتی نوسانگرهای روی هر گره) بر میزان همگامی گره ها و نیز مهندسی هرکدام از عامل ها به منظور افزایش (یا کاهش) همگامی در شبکه انجام شده است. یکی از روش های تغییر ساختار شبکه به «سیم کشی مجدد » معروف است. این روش نوعی بازآرایی پیوندهای شبکه است و در آن با سازوکار های مختلف، برخی از پیوندهای شبکه قطع می شوند و برخی از گره هایی که قبلا پیوندی نداشتند متصل می شوند. ما در پژوهش حاضر سازوکاری برای بهبود همگامی در شبکه های کوراموتو با نوسانگرهای غیرهمگون ارائه می کنیم که در آن هر تصمیم درباره حذف یا افزودن پیوندها براساس ویژگی های محلی و نیز سرتاسری شبکه اتخاذ می شود، و بر پایه شواهد عددی نشان می دهیم که این روش به ازای مقدارهای کم قدرت جفت شدگی نتیجه های بهتری از روش های پیشین به دست می دهد.

مدل کوراموتو, همگامی, بازآرایی, پارامتر نظم