حسین شریعت - دکترای مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی واحدکرمان، ایران
مهدی مهرانپور - دانشجوی دکترای مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان، ایران
مریم فهیمی نیک - دانشجوی دکترای مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی واحدکرمان، ایران
حمیدرضا شهیدی - دکترای مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی واحدکرمان، ایران

دین مبین اسلام به عنوان کاملترین و برترین دین الهی، همواره سعی بر آن داشته که رهنمودها و الگوهای لازم را از طریق آیات، روایات و احادیث مرتبط در جهت مدیریت اسلامی جامعه و سازمان ارائه نماید. در واقع در جوامع اسلامی، هدف اصلی و مسیر حرکت و مراحل رشد و تکامل در پرتو دین و مکتب تبیین می شود و مسلمانان به کلیه اوامر و قوانین و مقررات دین به عنوان ره آورد وحی و حکم حکیم متعال نگریسته و آنها را مصون از هر گونه خطا و سهو می دانند و عمل بدانها را به عنوان عبادت بر خود فرض دانسته و سعادت ابدی خویش را در گرو عمل بدانها می دانند. با این حال با نگاهی به تاریخ اسلام، متوجه می شویم که مهمترین علل عدم پیشرفت و تکامل جهان اسلام از همان آغاز پیدایش اسلام به ویژه پس از شهادت حضرت امیر (ع) تا قبل از بنیان گذاری جمهوری اسلامی ایران، عدم استقرار نظام و حکومت اسلامی به رهبری امام معصوم (ع) و یا ولایت فقیه است که بدین سبب هیچگاه مجالی برای بکار بستن و اجرای قوانین و دستورات و اصول و ضوابط اسلامی و مدیریت و رهبری جامعه توسط مردان الهی پدید نیامده است. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و کوتاه کردن دست کارگزاران رژیم ستم شاهی و قرار گرفتن جمعی از عنصر متعهد و مومن در پست های حساس مدیریت و حکومت و همچنین با تنظیم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اقتضاء می نمود که شیوه های موجود حاکم بر دستگاه های اجرایی تا حدودی بازسازی شود و قوانین، شیوه ها، برنامه ها و عناصر متناسب با فرهنگ الهی جایگزین آن گردد.

ارکان مدیریت، مدیریت، مدیریت اسلامی