مریم پرنیان خوی - دانشجوی دکتری تخصصی روان شناسی، گروه روان شناسی، دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
لیلا کهتری - دانشجوی دکتری تخصصی روان شناسی بالینی، گروه روان شناسی، دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
علی قره داغی - استادیار، گروه علوم تربیتی، دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
مریم عیدی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن، رودهن، ایران.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر اجتناب تجربه­ای و آمیختگی شناختی بیماران سرطانی با علائم افسردگی صورت گرفت. روش: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری پژوهش، شامل تمامی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر تبریز و مطب چندین نفر از متخصصان شهر تبریز در سه ماهه سوم سال ۱۳۹۸، بودند که دارای علائم افسردگی بودند. نمونه­ی پژوهش ۳۰ نفر بودند که به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به گروه­های آزمایش و کنترل به صورت یکسان گمارش شدند. گروه آزمایش به صورت گروهی، در ۸ جلسه دوساعته، تحت درمان مبتنی بر خودشفقتی قرار گرفتند، درحالی که اعضای گروه کنترل هیچ گونه مداخله­ی درمانی دریافت نکردند. ابزارهای جمع­آوری داده­ها، پرسشنامه­ی پذیرش و عمل برای سنجش اجتناب تجربه­ای و پرسشنامه­ی آمیختگی شناختی بودند. برای تجزیه وتحلیل داده های پژوهش حاضر از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر خودشفقتی در کاهش اجتناب تجربه­ای (۰۳/۰>P) و آمیختگی شناختی (۰۱/۰>P) بیماران مبتلا به سرطان دارای علائم افسردگی تاثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: می­توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر خودشفقتی، روشی موثر در کاهش اجتناب تجربه­ای و آمیختگی شناختی بیماران مبتلا به سرطان دارای علائم افسردگی بوده است.

درمان مبتنی بر خودشفقتی, اجتناب تجربه ای, آمیختگی شناختی, افسردگی, بیماران مبتلا به سرطان