سمیه رحیمی احمدآبادی - روانشناس/پزشکی قانونی خراسان رضوی
حمیدرضا آقامحمدیان شعرباف - دانشگاه فردوسی مشهد
مرتضی مدرس غروی - دانشگاه علوم پزشکی مشهد
حسین کارشکی - دانشگاه فردوسی مشهد

هدف: از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری (CBT) در کاهش پرخاشگری افراد مبتلا به ضربه سر بود. روش: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. نمونه این پژوهش شامل ۱۶ نفر از مبتلایان به ضربه سر شهرستان مشهد را تشکیل دادند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان به شیوه تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول درمان شناختی-رفتاری را دریافت کردند و گروه دوم هیچگونه رواندرمانی دریافت نکردند. هر دو گروه در سه مرحله زمانی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه مورد سنجش قرار گرفتند. ابزار سنجش در این پژوهش عبارت بود از مقیاس پرسشنامه پرخاشگری باس و پری [۱] ( BPAQ). داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه آزمایش که درمان شناختی-رفتاری را دریافت کردند در مقایسه با گروه کنترل که هیچگونه رواندرمانی دریافت نکردند از نظر میزان کاهش پرخاشگری تفاوت معنی داری داشتند. این یافته ها از لحاظ نظری و اهمیت آنها در مداخلات بالینی به بحث گذاشته شده اند. نتیجه گیری: از نتایج پژوهش حاضر می توان در جهت ارزیابی و تشخیص معتبر و دقیق تر اثرات ضربه سر در مراکز پزشکی قانونی استفاده کرد و همچنین خدمات (CBT) را به این گروه از جمعیت بالینی به عنوان یک درمان غیر دارویی (NMT) موثر، کارآمد و مقرون به صرفه ارائه داد.

گروه درمانی شناختی-رفتاری, پرخاشگری, ضربه سر