محمدجواد محمدی پارسا - دکتری، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.

هدف پژوهش حاضر بررسی زیست دانشگاهی و نماز در افراد بالای هجده سال شهر گرگان بود. با روش پیمایشی از میان دو گروه دانشگاهیان (۱۹۴ نفر) و غیردانشگاهیان (۱۶۸ نفر)، نمونه گیری انجام شد. نتایج آزمون یومن- ویتنی (در سطح آلفا = ۰۵/۰) نشان داد که میان پایبندی به نماز های واجب، بین دانشگاهیان و غیردانشگاهیان تفاوت معناداری وجود ندارد. ولی دینداری دانشگاهیان فردی تر شده و اقبال آنها به نماز جماعت کمتر است. آزمون کروسکال- والیس (در سطح آلفا = ۰۵/۰) هم نشان داد که تفاوت معناداری بین دانشجویان و فارغ التحصیلان رشته های مختلف دانشگاهی (علوم انسانی، علوم طبیعی و فنی و مهندسی) به لحاظ پایبندی به نمازهای واجب و استقبال از نماز جماعت وجود ندارد. از میان ابعاد دو متغیر مهم جامعه پذیری (زیست دانشگاهی و تربیت مذهبی خانوادگی)، دو بعد «دینداری در ترم اول» و «دینداری دوستان و همنشینان دانشگاهی» و بعد «اهمیت دینداری نزد خواهران و برادران»، همبستگی مثبت قوی تری با متغیر پایبندی به نماز و اقبال به نماز جماعت در دانشگاهیان نشان دادند.

نماز جماعت, دانشگاه, تربیت دینی, زیست دانشگاهی, شهر گرگان, دینداری