حسن صالحی - استادیار، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء(ص)، تهران، ایران

در این مطالعه به بررسی عددی اتصال های از پیش تایید شده مبحث دهم مقررات ملی ساختمان تحت بارگذاری انفجاری پرداخته شد. بدین منظور، شش قاب سه طبقه دو دهانه با اتصال های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. این قاب ها دارای تیر و ستون های یکسان بوده و تنها نوع اتصال های آن ها متفاوت بود. نتایج حاصل نشان داد که تحت بارگذاری انفجاری، قاب با اتصال گیردار فلنجی با چهار پیچ و بدون سخت کننده دارای کمترین جابجایی و بهینه ترین عملکرد است. همچنین قاب با اتصال گیردار مستقیم توسط تیر با مقطع کاهش یافته داری بیشترین جابجایی و ضعیف ترین عملکرد بود. کاهش و یا افزایش تعداد طبقات تاثیری بر عملکرد بهینه قاب با اتصال گیردار فلنجی با چهار پیچ و بدون سخت کننده نداشت. به ازای ۵ متر نزدیک تر شدن محل انفجار به قاب، فشار موج انفجار معادل افزودن ۵۰کیلوگرم TNT افزایش یافت. برای بهبود عملکرد این اتصال ها نیز روش های مختلفی مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که افزودن صفحه فولادی با ضخامت ۱ سانتی متر به محل چشمه اتصال و دو انتهای تیرها به صورت جداگانه باعث کاهش ۱۱و ۵ درصدی حداکثر جابجایی قاب شد. این در حالی است که افزودن صفحه فولادی با ضخامت cm ۱ هم زمان به دو انتهای تیرها و چشمه اتصال ستون، باعث کاهش ۱۵ درصدی جابجایی در تراز سقف سوم قاب شد که روش بسیار مناسبی برای بهبود عملکرد اتصال ها در مقابل انفجار است.

اتصال های فولادی, بارگذاری انفجاری, مقاوم در برابر انفجار, روش اجزاء محدود, آباکوس