فاطمه بهرامی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، دانشگاه تهران
زهرا توحیدی
امید توکلی

مصرف روزافزون انرژی، افزایش انتشار گازهای گلخانه ای را به همراه داشته است. سوخت های فسیلی که امروزه مهمترین منابع تامین انرژی هستند موجب افزایش 80 درصدی کربن دیاکسید در جو زمین شده اند. تکنولوژی بر پایه میکروجلبک و یا به عبارت دیگر جداسازی بیولوژیکی کربن، روشی جدید، مناسب از نظر زیست محیطی و سودآور برای کاهش انتشار کربن دی اکسید است[1].در کار پیش رو پتانسیل ساخت زیست پالایشگاه جلبک در کنار یک نیروگاه بررسی شده است. پس از انجام تحقیقات، نیروگاه چابهار در استان سیتان و بلوچستان به علت میزان آلایندگی بالا و دارا بودن شرایط مناسب آب و هوایی کشت جلبک به عنوان نمونه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. میزان ظرفیت این نیروگاه 782.7 مگاوات است که به طور متوسط ازای هر کیلووات ساعت 40 گرم کربن دی اکسید تولید می کند.با توجه به نسبت میزان جرم جلبک مورد استفاده به جرم کربن دی اکسید جذب شده که از مقالات استخراج شد جرم جلبک به دست می آید که از این مقدار جلبک، میزان مشخصی روغن تولید می شود که در طی واکنش ترانس استریفیکاسیون تبدیل به بیودیزل می گردد. لذا با توجه به میزان روغن به دست آمده به ازای هر کیلوگرم جلبک و محاسبات استوکیومتری جرم بیودیزل تولیدی به دست می آید. در این پژوهش با استفاده از داده های مربوط به ارزش حرارتی گاز طبیعی و بیودیزل، میزان جرم گاز طبیعی معادل با بیودیزل ton/hr622 به دست آمد که بزرگ بودن این عدد توجیه مناسبی برای اجرای طرح زیست پالایشگاه جلبک، از لحاظ صرفه جویی در مصرف سوخت های فسیلی و کاهش آلاینده فراهم می آورد.

زیست پالایشگاه جلبک، بیودیزل، نیروگاه گازی، CO2