فاطمه باقری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی دانشگاه تهران
ناصر عبدی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی توریسم دانشگاه سیستان و بلوچستان

صنعت گردشگری در قرن 21 به عنوان دومین صنعت مهم دنیا محسوب می شود،با توجه به محرز شدن محدودیت ایجاد مشاغل جدید در صنعت نفت و کشاورزی به دلیل نیاز به سرمایه گذاری هنگفت ، گردشگری به دلیل نیاز به سرمایه گذاری اندک و درآمد بالا از جایگاه ویژه ای در دنیا برخوردار وباعث لیجاد مشاغل متنوعی شده است. اما پدیده فصلی بودن یکی از چالش های اصلی مشاغل این صنعت به شمار می آید و به نوعی باعث عدم امنیت شغلی نیروی انسانی این صنعت گردیده است. هدف این پژوهش بررسی اثرات و تبعات فصلی بودن گردشگری بر امنیت شغلی کارکنان است. پژوهش حاضر از نظر ماهیت توصیفی و تحلیلی و جهت جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که فصلی بودن صنعت گردشگری ، باعث کاهش احساس امنیت شغلی منابع انسانی در این صنعت شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که فصلی بودن صنعت گردشگری، باعث کاهش احساس امنیت شغلی منابع انسانی در این صنعت شده است که تبعات این موضوع، کاهش کیفیت کاری آنان و عدم رضایت گردشگران و در نهایت رکود صنعت گردشگری مقصد می شود. چاره اندیشی سازمان های متولی در امور گردشگری و جلب حمایت های دولت جهت تحقق ایجاد امنیت شغلی کارکنان این صنعت می تواند راه گشا این مشکل باشد.

صنعت گردشگری ، فصلی بودن، امنیت شغلی، اشتغال،منابع انسانی گردشگری