حمید شاهبندرزاده - استادیار گروه مدیریت دانشگاه خلیج فارس
محبوبه کاظمی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه خلیج فارس

امروزه نقش استراتژیک نوآوری و تغییر در سازمانها ضرورتی حیاتی به منظور درک مفهوم دو اندیشه نوآوری یا مرگ سازمانی تلقی می گردد. برای تغییر دادن سیستم اداری در یک سازمان باید طراحی سازمانی و ساختار آن را تغییر داد که این خود مستلزم تجدید ساختار یا بازسازی، کوچک کردن سازمان، تشکیل تیم های تخصصی، ایجاد سیستم های کنترل، سیستم های اطلاعاتی و گروه بندی دوایر خواهد بود [1]. یک سازمان نباید فقط هر چند یکبار وضع خود را تغییر داده و دستخوش دگرگونی رادیکال شود بلکه باید متوجه باشد پدیده نوآوری و تغییر امری دائمی است و باید مرتب و پیوسته تغییر نماید. در واقع سازمان های بزرگ باید راه هایی بیابند که درست همانند سازمانهای کوچک و انعطاف پذیر عمل کنند. رقابت جهانی ایجاد می نماید که شرکت های تولیدی باید سیستم های مکانیزه و خود کنترل را به کار گیرند و سازمانهای خدماتی در پی تکنولوژِی اطلاعاتی برآیند. این مقاله به دنبال این هدف است که بتواند انواع عوامل موثری که بر فرـیند تغییر سازمانی موثر است شناسایی کرده و به اهمیت سنجی آنها با فنون کمی تصمیم گیری اقدام نماید. هدف فرعی دیگر آن است که وزن و اهمیت هر یک از عوامل را در ساختار مدل کمی تصمیم گیری مشخص و معین سازد. در این راستا به چهار نوع نوآوری . تغییر استراتژیگی در سازمان اشاره خواهد شد که عبارتند از: فرایند نوآوری و تغییر در تکنولوژی، فرایند نوآوری و تغییر در تولیدات و خدمات، فرایند نوآوری و تغییر در ساختار و سیستم سازمانی و نهایتا فرایند نوآوری و تغییر در کارکنان و اعضای سازمان [2]. ارزش این مقاله به این است که معیارهای فرعی این عوامل اصلی که خود در نوآوری و تغییر سازمانی موثرند را شناسایی و ارزش گذاری کمی می نماید. بدین منظور با کسب نظرات خبرگان سازمان ها و اساتید دانشگاهی به منظور دستیابی یه یک مدل مناسب تصمیم گیری گروهی به منظور بومی سازی شناخت و اهمیت سنجی این شاخص استفاده شده است.

نوآوری، تغییر سازمانی، تحلیل سلسله مراتبی گروهی