مریم شجری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی فناوری اطلاعات، دانشگاه علوم و فنون مازندران
حامد فضل الله تبار - استادیار مهندسی صنایع، دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه علم و صنعت ایران

دانش نخستین منبع راهبردی برای شرکت ها در قرن 21 است. پژوهشگران و متخصصان تلاش می کنند دریابند، که چگونه منابع دانش به صورت موثر گردآوری و مدیریت شوند تا بتوان از آنها به عنوان مزیت رقابتی استفاده کرد. به عنوان یک ابزار دانش محور، به اشتراک گذاری دانش یک ابزار اساسی است که از طریق آن کارمندان می توانند در استفاده از دانش، نوآوری و در نهایت مزیت رقابتی سازمانی همکاری کنند. اشتراک گذاری دانش میان کارمندان یک تیم و تیم های سازمانی مختلف، امکان بهره برداری و سرمایه گذاری بر روی منابع مبتنی بر دانش را به سازمان ها می دهد. تحقیقات نشان می دهد که به اشتراک گذاری دانش به طور مثبت بر کاهش هزینه های تولید، تکمیل سریع تر توسعه محصول جدید، عملکرد تیم، قابلیت های نوآوری تیم و عملکرد شرکت از جمله رشد و درآمد فروش از محصولات و خدمات جدید موثر است. با وجود اینکه امروزه دانش به عنوان مهمترین و اساسی ترین دارایی سازمان جهت کسب و حفظ مزایای رقابتی و درنتیجه ادامه حیات سازمان هاست، اما هنوز افراد دانششان را به دلایل مختلف با سایرین به اشتراک نمی گذارند و همواره ریسک ها و تهدیدهایی برای به اشتراک گذاری دانش میان افراد و واحدهای سازمانی وجود دارد، از جمله رقابت های شخصی، ترس از دست دادن موقعیت شغلی، عدم اعتماد میان کارکنان سازمان، نداشتن انگیزه لازم، عدم آگاهی در مورد استفاده از فناوری های جدید، علاقه نداشتن به فناوری جدید و ... . حتی ممکن است برخی نواقص سخت افزاری، ویروس ها و هکرها نیز دانش موجود در سازمان را تهدید و حتی آنها را تغییر و یا از بین ببرند. بنابرین نیاز است تا این ریسک ها ابتدا شناسایی، ارزیابی، طبقه بندی و سپس کنترل شوند تا عوامل تهدید کننده دانش سازمانی را به حداقل برسانند. در این پژوهش، به بررسی و تحلیل ریسک های موجود در سازمان خواهیم پرداخت.

مدیریت دانش، اشتراک گذاری دانش، ارزیابی ریسک، واحدهای سازمانی