فرهاد فرزان مقدم
مسعود شریعتی

ورزش کردن در روند بهبودی و کاهش بیماری بسیار تاثیر دارد و یکی از بالاترین مکانیزم ها برای پیشگیری از بیماری ها ورزش است، ضمن این که ورزش کردن باعث بالا رفتن روحیه، امید به زندگی و نشاط در بیماران خاص می شود. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی موانع اوقات فراغت فعال بیماران خاص شهریزد با تاکید بر فعالیتهای جسمانی و ورزشی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران خاص شهر یزد بود که تعداد آنها حدوداً به 1100 نفر می رسید. حجم نمونه برابر با 285 نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده و بدون محدودیت خاصی از لحاظ سنی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته اوقات فراغت که پایایی آن در این تحقیق 82 درصد بود، استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین،درصد و جداول توزیع فراوانی) و آمار استنباطی (آزمون کااسکوئر) استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین سنی بیماران خاص، 69 درصد آنها فاقد شغل، 31 درصد شاغل، وضعیت اقتصادی اکثر آنها متوسط و میزان فعالیت ورزشی 62 درصد آنها کمتر از یک ساعت در هفته، 16 درصد بین 1تا 3 ساعت در هفته و 15 درصد آنها بیشتر از 3 ساعت در هفته بود. همچنین نتایج آزمون فرضیه ها نشان داد که سه عامل وضعیت مالی، مهارت وتوانایی وعامل زمان سه مانع اصلی برای پرداختن به فعالیت های جسمانی و ورزشی برای بیماران خاص در شهر یزد هست.

بیماران خاص، اوقات فراغت، فعالیت ورزشی