برزو مولایی - فرهنگی آموزش و پرورش، مدرس دانشگاه آزاد ایذه
محمدرضا سرمدی - استاد دانشگاه پیام نور تهران جنوب
سیدجلال هاشمی - استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه شهید چمران اهواز

در طول تاریخ سوالاتی اساسی در زمینه تحول در نظام های رسمی تعلیم و تربیت، همواره از طرف فلاسفه و به تبع آنان از سوی روانشناسان مطرح شده است. یک مکتب فلسفی که در قرن بیستم نظام های آموزشی را در حوزه ی تعلیم و تربیت تحت تاثیر قرار داد، عمل گرایی است که با گسترش مرزهای دانش در عصرحاضر، به علت ناکارآمدی برخی آموزه های آن، فلاسفه و اندیشمندان به تجدید نظر در آراء فلسفی و تربیتی و آموزه های آن پرداختند و برخی از مضامین آن را متحول نمودند؛ از جمله سردمداران تحول در عمل گرایی، ریچارد رورتی است که خود را پیرو دیویی )از پایه گذاران عمل گرایی( می داند، اما در برخی از اصول، راه خویش را از وی جدا نموده و دیدگاهی به نامنوعمل گرایی عرضه نموده است که آن راگونه ی تصحیح شده ی عمل گرایی می نامد. پژوهش حاضر با راهبرد کیفی و با راهکار مطالعات کتابخانه ای و با رویکرد تحلیلی- انتقادی: الف( توصیفی تحلیلی در مورد اصول و آموزه های تربیتی از دیدگاه رورتی با استفاده از منابع دست اول ارایه می دهد؛ ب( امکان بکارگیری این دیدگاه را در نظام آموزشی ایران مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد تا چنانچه دیدگاههای بازسازی شده با فرهنگ و آموزه های دینی ما تعارضی نداشته باشد و در جهت نیل به اهداف تربیتی ما چالشی را ایجاد ننماید، مورد استفاده قرار گیرد.

نوعمل گرایی، رورتی، نظام آموزشی