عبدالواسط اسدخانی - کارشناسی ارشد تحقیقات آموزشی از دانشگاه فردوسی مشهد
محمدرضا آهنچیان - استاد دانشگاه فردوسی مشهد
حسین کارشکی - دانشیار دانشگاه فردوسی مشهد

در جهان امروز به منظور سازگاری با محیط متحول، دانشگاه ها نیازمند توجه به رشد، بالندگی و بهسازی منابع انسانی خود می باشند. بدیهی است که راز احیاء و رشد علمی، پژوهش است و توسعه علم، مرهون و وابسته به کمیت و کیفیت طرح های علمی و پژوهش است در همین راستا، هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط گرایش های پژوهشی با رشد حرفه ای از طریق آزمون مدل علی بین آنها می باشد در این پژوهش توصیفی همبستگی، نمونه ای شامل 148 نفر از اعضای هییت علمی دانشگاه های علوم پزشکی و فردوسی مشهد با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه های محقق ساخته گرایش های پژوهشی و رشد حرفه ای استفاده شد. روایی و پایایی پرسشنامه ها تایید شد و داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی، آزمون T، آزمون باکس، تحلیل مسیر، تحلیل واریانس چند متغیره MANOVA، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و به کمک نرم افزارهای لیزرل LISREL و SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از آزمون رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیرهای گرایش های پژوهشی بنیادی و کاربردی نمی توانند رشد حرفه ای آموزشی و پژوهشی را پیش بینی نمایند. نتایج بدست آمده از آزمون مانوا نشان داد که بین دو دانشگاه، در هر دو متغیر رشد حرفه ای آموزشی (فرمول در متن اصلی مقاله) و رشد حرفه ای پژوهشی (فرمول در متن اصلی مقاله) تفاوت معناداری وجود دارد. براساس نتایج به دست آمده، بین گرایش پژوهشی بنیادی با رشد حرفه ای آموزشی و رشد حرفه ای پژوهشی رابطه مثبت بسیار پایین و غیر معنادار است همچنین بین گرایش پژوهشی کاربردی با رشد حرفه ای آموزشی رابطه مثبت بسیار پایین و غیر معنادار و بین گرایش پژوهشی کاربردی با رشد حرفه ای پژوهشی رابطه منفی بسیار پایین و غیر معنادار است.

پژوهش بنیادی، پژوهش کاربردی، پژوهش ، رشد حرفه ای، تحلیل مسیر