حسن دلیری - دکترای اقتصاد، عضو باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان،واحد لاهیجان، دانشگاه آزاد اسلامی، لاهیجان، ایران
نادر مهرگان - استاد گروه اقتصاد، دانشگاه بوعلی سینا، همدان

در سال های اخیر مفهوم توسعه پایدار شهری یکی از مهم ترین مفاهیم مشترک در میان حوزه های اقتصادی، اجتماعی و جغرافیا بوده است. شاخص جای پای اکولوژیک یکی از روش های اندازه گیری میزان توسعه پایدار در مناطق جغرافیایی می باشد. در این مقاله با استفاده از شاخص جای پای اکولوژیک به بررسی پایداری توسعه در استان های خراسان پرداخته شده است. نتایج مطالعه نشان می دهد ساکنان استان خراسان شمالی با مقدار 1/9704 هکتار دارای کمترین جای پای اکولوژیک و ساکنا ن استان خراسان جنوبی با مقدار 2/1699 سرانه هکتار دارای بالاترین جای پای اکولوژیک در میان استان های مورد مطالعه هستند علاوه بر این هر یک از ساکنان استان خراسان رضوی با کسری اکولوژیک به اندازه 1/1404 هکتار ناپایدارترین استان در میان استان های مورد مطالعه بو ده و ساکنان استان خراسان شمالی با کسری اکولوژیک به اندازه 0/7642 سرانه هکتار پایدارترین استان از لحاظ اکولوژیک در میان استان های مورد مطالعه می باشند.

جای پای اکولوژیک، خراسان شمالی، خراسان رضوی، خراسان جنوبی، ظرفیت زیستی،توسعه پایدار