قاسم قاسمی - عضو هیات علمی گروه معارف دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت. گیلان. ایران
امیر پرویزگلی - کارشناسی ارشد حقوق بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس. ایران
آرمین گلی - دانشجوی دکتری مدیریت بازرگانی (گرایش بازاریابی)، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین الملل قشم. هرمزگان، ایران

ظهور تیوری بازاریابی سیاسی را می توان در نتیجه تلفیق دو دانش بازاریابی و سیاست دانست. بازاریابی سیاسی رامی توان فرایند تجزیه و تحلیل، برنامه ریزی، اجرا و انتخاب تعریف کرد که برای ساخت و حفظ روابط متقابلسودمند بین رای دهندگان و احزاب سیاسی به منظور دستیابی به اهداف سیاسی بازاریابان، طراحی شده است.مشارکت سیاسی به فرایندی گفته می شود که در آن قدرت سیاسی میان افراد و گروه های جامعه توزیع می شود، بهگونه ای که همه شهروندان و گروه های فعال و خواهان مشارکت سیاسی از حق انتخاب شدن، تصمیم گیری،سیاست گذاری، ارزیابی، انتقاد، اعتراض، اظهارنظر و انتخاب کردن و رای دادن بهره مند باشند. بر این اساس، ازآنجایی که هدف اساسی بازاریابی سیاسی تسهیل امر مبادله و ایجاد منفعت برای گروه های سیاسی می باشد، در اینفرآیند ابزارها و تکنیک های خاصی مد نظر است، که با کاربست درست آنان بازاریابی سیاسی درصدد افزایشتوان گروه های سیاسی در منازعات سیاسی به خصوص در حوزه انتخابات می باشد. به منظور موفقیت در مبارزاتانتخاباتی، بسیاری از احزاب در سالهای اخیر در بیشتر کشورها به استفاده از ابزارها و تکنیکهای بازاریابی روآورده اند، تا با استفاده از آنها و حتی ادبیات بازاریابی در جلب توجه و ارایه هر چه بهتر حزب و یا نماینده خود درانتخابات استفاده نمایند. با توجه به اهمیت این شیوه استفاده از بازاریابی، در این مقاله ضمن معرفی ابزارهای سنتی، مدرن و تکنیک های بازاریابی سیاسی از جمله بازاریابی دهان به دهان و ویروسی، سعی در توضیح چگونگی نقشاین ابزارها و تکنیک ها جهت افزایش مشارکت مردم در انتخابات را خواهیم داشت.

مشارکت سیاسی، بازاریابی سیاسی، بازاریابی دهان به دهان، بازاریابی ویروسی