دل آرا اعرابی - کارشناسی ارشد دانشجوی فوق لیسانس دانشگاه شهرکرد، ایران
علی دوست محمدی - استادیار مهندسی مواد دانشگاه شهرکرد، ایران

به تازگی علاقه به ساخت نانو الیاف با استفاده از الکتروریسی با توجه به توانایی تولید الیاف با ساختارهای کنترل شده، جهت گیری ها و ابعاد افزایش یافته است. پلیمرهای مصنوعی دارای خواص مکانیکی بهتر و سرعت تخریب کمتری هستند. از این رو در این مطالعه، پلی (ε-کپرولاکتون) (PCL) به عنوان یک پلیمر مصنوعی زیست سازگار انتخاب شد و داربست های نانوالیاف PCL با استفاده از الکتروریسی در شرایط مطلوب ساخته شد. پس از اتصال عرضی، داربست ها مشخصه یابی شدند و با استفاده از میکروسکوپ نوری، میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی(FE-SEM) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند. تصاویر تشکیل الیاف با قطر نانومتری را نشان داد. اثر پارامترهای فرایند بر تشکیل نانوالیاف الکتروریسی شده پلی کپرولاکتون بررسی شد. نتایج این پژوهش، علاوه بر توانایی الکتروریسی به عنوان یک روش موثر قابل ملاحظه برای ساخت داربست های PCL، نشان داد که این داربست ها با تخلخل بالا می توانند ماتریس طبیعی خارج سلولی را به خوبی تقلید و شبیه سازی کنند و به طور بالقوه امکانات فراوانی را برای کاربرد در زمینه های مهندسی بافت و طب ترمیمی فراهم کنند و به ویژه انتخاب مناسبی برای کاربرد در مهندسی بافت استخوان خواهند بود.

الکتروریسی، داربست، نانوالیاف، پلی کپرولاکتون، مهندسی بافت استخوان