نرجس سادات حسینی نصرآبادی - دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران

با توجه به اینکه امروزه، پایه بسیاری از فعالیت های انسانی، فعالیت کشاورزی است، لذا برای بهبود این فعالیت تلاش های زیادی انجام شده و نیز برنامه ریزی های بسیاری در حال انجام است. تعیین توان بالقوه و تخصیص کاربری های متناسب باتوان سرزمین، روشی است که میتوان میان توان طبیعی محیط، نیاز جوامع، کاربری ها و فعالیت های انسان در فضا یک رابطه ی منطقی و سازگاری پایدار به وجود آورد. امروزه، با استفاده از آمایش سرزمین می توان به ارزیابی توان اکولوژیکی سرزمین پرداخت، خصوصا در منطقه ی جنوب شرق ایران که دارای پتانسیل های محیطی بسیاری است. البته بعضی از شهرهای ناحیه ژیوپلیتیکی مذکور با روشهای علمی فراوان از ذره ذره منابع محیط استفاده کرده اند و نتایج مطلوبی کسب نموده اند. در واقع، ارزیابی توان یک استراتژی اساسی برای استفاده از سرزمین تلقی میشود، چرا که با شناسایی و ارزیابی خصوصیات اکولوژیکی منطقه، توسعه ای همگام با طبیعت حاصل می شود. در تحقیق حاضر مطرح می شود که آگاهی از استعدادها و تعیین پتانسیل ها در سرزمین خصوصا در سرزمینهای جنوب شرق ایران می تواند راه گشای تهیه و اجرای طرحهای کاربردی و عملی به منظور نیل به اهداف اقتصادی، حمایتی و حفاظتی باشد. این تحقیق از نوع بنیادی بوده و با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روشهای کتابخانه ای و رایانه ای صورت گرفته است.

آمایش سرزمین، ناحیه ژیوپلیتیکی جنوب شرق ایران، توسعه،کشاورزی