خالد علی پور - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه تبریز

وسایل ارتباط جمعی ملی و یا فرا ملی می توانند با برنامه ها و پیام های خود همبستگی و یا گسستگی تازه ای را برای مخاطبان خویش به وجود آورند که می تواند زمینهساز بحران های اخلاقی، هویتی، فرهنگی و اجتماعی باشد. وسا یل ارتباط جمعی در حفظ و تحکیم وفاق ملی چه به لحاظ سخت افزاری و چه به لحاظ نرم افزاری، بالا بردن توان انتخاب جامعه، افزایش مشارکت، رقابت و پویایی شهروندان، درونی و نهادی کردن نظام ارزشی و باورهای اعتقادی و معرف ی ساز و کارهای حل و فصل تعارض ها و چندگانگی های فرهنگی و اجتماعی است. با توجه به بافت قومی مذهبی و زبانی مناطق مختلف مرزی ایران، بخش مهمی از ناامنی ها و تهدیدات امنیتی موجود در این مناطق، ناشی از زمینه های فرهنگی و اجتماع ی است . به تعبیری، این نوع تهدیدات از نوع تهدیدات نرم اند؛ حتی تهدیدات سخت افزاری نظیر قاچاق و اقدامات ترور یستی نیز بر چنین بستری قرارگرفته است. پرسش اصلی که در این مقاله بدان میپردازیم این است که رسته های گروهی چه نقشی می توانند بر ایجاد امنیت مناطق مرزی داشته باشند فرض ما دراین مقاله این است که رسانه های گروهی به عنوان نظامی ازتکنولوژی که داده های فرهنگی و خبری را پخش می کنند، از طریق تاثیر بر روند ملتسازی نقش به سزایی در ایجاد امنیت دارند. این اهمیت زمانی آشکار میشود که به صورتی پویا و تحلیلی به آنها نگریسته شود. از یک سو، رسانه ها م یتوانند به شکل ابزاری قدرتمند برای یکپارچه سازی عواطف و احساسات عمل کنند و میان بخشهای مختلف جوامعی که به لحا لظ مذهبی و قومی و زبانی و گرایش های محلی و منطقه ای گروه بندی شده و درهم تنیدگی لازم را ندارد، انسجام و وحدت ایجاد کنند. روش تحقیق در مقاله حاضر توصیفی تحلیلی و روش گردآور ی اطلاعات ، کتابخانه ا ی و میدانی م ی باشد. هدف -تحقیق، بررسی نقش رسانه ها در امنیت مناطق مرزی استان سیستان و بلوچستان میباشد.

رسانه ها، امنیت، مناطق مرزی، سیستان و بلوچستان