سنجش میزان رضایتمندی سکونتی در سکونتگاه های غیر رسمی پس از اجرای طرح های توانمندسازی (مطالعه موردی: محله کریم آباد زاهدان)

طرح های توانمندسازی، یکی از راه حل ها و ابزارهای موجود در برخورد با اسکان غیررسمی می باشد. در این طرح ها، سعیمی شود با شناسایی توانمندی ها و ظرفیت های درونی جامعه، موجبات رضایتمندی سکونتی در این سکونتگاه ها فراهمشود؛ بدین ترتیب سنجش رضایتمندی سکونتی می تواند به عنوان یکی از مهم ترین معیارهای سنجش دستیابی به اهداف و ارزیابی میزان موفقیت طرح های توانمندسازی مطرح شود. این مقاله به دنبال یافتن ایننکته است که آیا اجرای طرح های توانمندسازی در محله کریم آباد زاهدان توانسته موجبات رضایتمندی ساکنان آن رافراهم سازد یا خیر. و این که چه شاخص ها و معیارهایی برای سنجش میزان رضایتمندی سکونتی در سکونتگاه هایغیررسمی باید مد نظر قرار گیرد تا با ارتقاء آنها میزان رضایتمندی ساکنین افزایش یابد. در این تحقیق از روش پیمایشنظرات مبتنی بر تکمیل پرسشنامه استفاده شده است و حجم نمونه 160 عدد می باشد. رضایتمندی سکونتی با بررسی 8معیار ارائه شده در سه سطح واحد مسکونی، سکونتگاه غیررسمی و ارتباطات همسایگی مورد ارزیابی قرار گرفت و تجزیه وتحلیل داده ها با روش تحلیل عاملی و تحلیل رگرسیونی، به کمک نرم افزار SPSS صورت گرفته است. نتایج حاصل ازبررسی تاثیر خصوصیات شخصی ساکنین بر میزان رضایتمندی سکونتی حاکی از آن هست که میزان درآمد و جنسیتساکنین بر میزان رضایتمندی سکونتی آنها تاثیر گذار بوده و نشان می دهد که میزان رضایتمندی سکونتی در محله کریمآباد زاهدان با در نظر گرفتن اقدامات طرح های توانمندسازی، در آستانه پایین است.

کلیدواژه ها:

رضایتمندی ، اسکان غیر رسمی ، شهر زاهدان