بررسی تاثیر اختلاط پلیمر با ماسه بادی به منظور احیای بیولوژیک خاکهای بیابانی برای پیشگیری از فرسایش

خطر فرسایش خاک امروزه بطور جدی خاکهای مناطق جهان و ایران را خصوصا در مناطق خشک و بیابانی تهدید می کند براساس نقشه پوشش گیاهی سطح اراضی بیابانی کشور به 32/5 میلیون هکتار بالغ می شود که از این مقدار 19/5 هکتار تحت فرسایش بادی و حدود 6 میلیون هکتار را کانونهای بحرانی فرسایش بادی و اراضی تحت تاثیر آن تشکیل میدهند با توجه به اهمیت موضوع و نقش پوشش گیاهی جهت جلوگیری از فرسایش درمناطق خشک و بیابانی گیاه از طرفی و همچنین کمبود آب و بارندگی از طرفی دیگر سعی شده دراین تحقیق با استفاده از پلیمرهای سنتزی سوپرجاذب به چگونگی عملکرداین مواد بر استقرار و رویش پانیکو Panicum antidotale در خاکهای ماسه ای بیابانی پرداخته شود. پلیمر مورد استفاده دراین بررسی از نوع پلی اکریل امید با نشان تجارتی سوپر اب A200 بوده که در مقایسه با ماسه بادی و خاک رس بدون پلیمر به ترتیب به عنوان شاهدهای 1 و 2 درکشت گلدانی به مدت سه سال در فضای باز موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور مورد بررسی قرار گرفت. نسبت اختلاف پلیمر با ماسه بادی به مقدار 0/2 ، 0/6 و 1/0 درصد وزنی بود میزان آبیاری در تمامی تیمارها به اندازه ظرفیت زراعی گلدانهای تیمار ماسه بادی بدون پلیمر در فاصله زمانی هفت روز یکبار انجام شد. وضعیت زنده مانی بوته ها در کشت سال اول بین تیمارها 80 تا 100 درصد بود. از آنجا که میزان بارندگی پاییز و زمستان در سال اول با توجه به گنجایش گلدانها برای ذخیره نزولات جوی امکان تامین و ذخیره سازی آب لازم را میسر می ساختند از انجام ابیاری در سال دوم خودداری شد شرایط دیم که به موجب آن گیاهان باقیمانده از سال اول تا اوایل بهار زنده ماندند.

کلیدواژه ها:

پانیکوم ، پلیمر آبدوست ، زنده مانی ، ماده خشک ، ماسه بادی