نگرشی نو به مساله زبان قرآن

قرآن کریم تمام آموزه های خود را در قالب معیارهای الفاظ بشری وکاملا قاعده مند و معنادار در اختیار بشریت قرار داده است. خداوند در این کتاب تمام مفاهیم والای هدایتی را در قالب الفاظ عربی بر پیامبر نازل نموده و با حالت اعجاز گونه ای خود و با اشاره هایی که به صفات خود از جمله دارا بودن محکم و متشابه و تاویل داشتن آیات کرده، ما را به لایه های معنایی این الفاظ آگاه ساخته است. از طرفی چون مخاطبان این کتاب، عام و گوناگون اند و هدفی را که دنبال می کند، دارای مراتب گوناگونی است، زبان این کتاب، زبانی ترکیبی است که شامل زبان عرف عام، عرف خاص، تمثیل و نمادها می شود. از بیانات مرحوم علامه طباطبایی و مرحوم آیت الله معرفت نیز چنین برمی آید که زبان قرآن، زبان ترکیبی است. اما با نگرشی نو به این بحث با توجه به روایات معصومین می توان زبان قرآن را زبانی چند وجهی با مخاطبانی خاص دانست که در سه لایه با زبان مخصوصش مطرح گردیده است: ظاهر با زبان عرف عام، باطن با عرف خاص، تاویل با زبان اختصاصی من خوطب به

کلیدواژه ها:

زبان قرآن ، ظاهر ، باطن ، تاویل ، نماد ، تمثیل ، زبان لایه ای