تعیین قابلیت کاربری کشاورزی در منطقه سیستان با استفاده از مدل FAHP

یکی از موضوعات مهم و اصلی جهان استفاده بهینه از اراضی برای تامین احتیاجات جمعیت در حال رشد می باشد. در حقیقت بهره برداری بهینه و اصولی از منابع طبیعی سرزمین و ساماندهی کاربری ارا ضی بر اساس توان اکولوژیکی آن، نقش مهمی در مدیریت محیط و جلوگیری از تخریب محیط زیست در راستای توسعه پایدار دارد. مطالعات ارزیابی تناسب اراضی و تخمین پتانسیل آنها در شرایط فعلی و آتی، میتواند کمک به سزایی در استفاده بهینه از اراضی باشد. در حال حاضر کشاورزی به عنوان یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی کشور، نقش مهمی در رسیدن به توسعه پایدار ایفا می کند. از آنجاییکه کاربری کشاورزی شرایط محیطی خاصی را می طلبد، لذا توسعه منطقی کشاورزی مستلزم استفاده از اصول و روشهای علمی و شناخت قابلیت های محیطی می باشد. از طرفی با توجه به اثرات زیست محیطی عظیم کشاورزی از جمله تخریب و فرسایش خاک، بیابان زایی، جنگلزدایی و ... در نواحی حاشیه شهرها، ارزیابی قابلیت اراضی ضروری به نظر میر سد. در این پژوهش با استفاده از معیارهای اکولوژیکی و اقتصادی اجتماعی، توان کاربری کشاورزی دشت سیستان با کمک روش FAHP ارزیابی شده است. نتایج نشان داد که روش FAHP از قابلیت بالایی در تعیین مناطق مناسب برای کاربری کشاورزی برخوردار است. براین اساس میتوان نتیجه گرفت تجزیه و تحلیل چند معیاره موجب زیاد شدن دقت ارزیابی برای مکانیابی می شود و مدل تلفیقی راهحل موثری جهت کمک به تصمیم گیری گروهی ارزیابان ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

کشاورزی ، قابلیت اراضی ، تصمیم گیری چند معیاره ، معیار اقتصادی اجتماعی