خودفریبی از دیدگاه قرآن کریم و ارتباط آن با سلامت روان

خودفریبی مساله ای نسبتا فراگیر است و آثار مهمی می تواند در سلامت روان انسان داشته باشد. روانشناسان متعددی به این موضوع توجه نشان داده اند. و آراء بسیار متفاوتی درباره آن ارائه نموده اند. پژوهشهای بسیار اندکی هم در داخل به موضوع خودفریبی پرداخته اند که اغلب از منظر فلسفی و اخلاقی بوده است. بررسی این موضوع از منظر روانشناسی بر اساس منبع غنی و بی نظیر قرآن کریم، می تواند بعنوان پژوهشی بنیادی مورد استفاده پژوهشگران قرار گیرد. هدف از پژوهش حاضر که بررسی خودفریبی از دیدگاه قرآن کریم و ارتباط آن با سلامت روان میباشد با روش کیفی تحلیل محتوای متن انجام گرفته است. یافته های تحقیق نشان دادند که برخی از آیات بصورت مستقیم به موضوع خودفریبی اشاره داشتند و برخی از آیات هر چند که اشاره مستقیم به واژه خودفریبی ندارند، به خلافها و گناهانی که انسان مرتکب می شوند اشاره دارند که بر مبنای خود آیات قرآن کریم همگی نوعی خودفریبی هستند. بنابراین نتیجه ای حاصل از پژوهش بیانگر آن است که همه گناهان و خلاف های انسان نوعی خودفریبی است. فرد هنگام خلاف، به خطا بودن آن آگاه است. اما تصور می کند با آن، دیگری را فریب می دهد و به نفع خود اوست. در حالی که هر گناهی، به زبان خود فرد است و فرد احساس نمی کند که دارد خودش را فریب می دهد. انتخاب گناه و خلاف حقیقت، موجب بیماری روانی می شود.

کلیدواژه ها:

خودفریبی ، سلامت روان ، بیماری روانی ، اختلال روانی ، گناه