اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر خودکارآمدی و امید بیماران مبتلا به سرطان روده دارای استومی

بیماران دارای سرطان روده با استومی برای پذیرش و مراقبت از خود نیازمند امید و خودکارامدی بالا می باشند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر خودکارامدی و امید بیماران مبتلا به سرطان روده دارای استومی انجام شد. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری آن شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان روده دارای استومی بود که به منظور درمان در سه ماهه دوم سال 1398 به بیمارستان امام حسین تهران مراجعه کرده بودند. نمونه آماری بر اساس طرح پژوهشی 30 نفر درنظر گرفته- شد که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه سرمایه روانشناختی لوتانز و همکاران ( 2007 ) گردآوری شد. جلسات مداخله درمان مبتنی بر شفقت بر اساس طرح 8 جلسه 45 دقیقه ای گیلبرت (2009) در گروه آزمایش اجرا شد. نتایج تحلیل (MANCOVA) نشان داد گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر افزایش خودکارامدی به میزان 65 درصد (p<0.01) و بر افزایش امید به میزان 21 درصد (p<0.05) موثر بود. از نتایج این پژوهش می توان در بهبود وضعیت روانی این بیماران ازطریق گروه درمانی مبتنی بر شفقت در داخل بیمارستان ها سودجست.

کلیدواژه ها:

امید ، خودکارامدی ، درمان مبتنی بر شفقت ، سرطان روده ، استومی